بایدن از نبش قبر نسل کشی ارامنه دنبال چیست؟
تاریخ انتشار: ۷ اردیبهشت ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۷۲۲۶۶۲
اوایل قرن بیستم و درحالی که جهان در حال یک دگردیسی بزرگ بود و قدرت های بین المللی و منطقه ای در حال تقسیم حوزه های نفوذ خود در خاورمیانه بودند و از دل امپراتوری هایی مانند عثمانی تعداد زیادی دولت های ریز و درشت سر بر می آورد، یک واقعه تلخ تاریخی در منطقه آناتولی و قفقاز نیز به وقوع پیوست که بعدها به کشتار ارامنه شهرت یافت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
اگرچه اقداماتی مانند نسل کشی و کشتار جمعی و دیگر جنایات سازمان یافته در هر سطحی، یک جنایت محسوب می شود، از یاد و خاطره تاریخ نمی رود و برای همیشه محکوم است، اما آیا باید سوابق تاریخی، پیش زمینه هر رفتاری میان دولت ها و ملت ها در حال و آینده قرار بگیرد؟
حقیقت این است که گذر زمان می‌تواند کینه ها و دشمنی ها را از حافظه ها بزداید و سیال بودن زمان آتش عقده های قومی را سرد کند، مگر آنکه جریان‌هایی بیمار یا با اهداف خاص دنبال زنده کردن خاطرات ناخوشایند تاریخی با اهداف خاص باشند.
در ارتباط با وقایع تاریخی چند سوال در ذهن نسل هایی که در آن نقشی نداشته اند، وجود دارد، از جمله اینکه آیا مردمان امروز باید تاوان واقعه ای تاریخی را در گذشته بپردازند؟ آیا دامن زدن به مباحث تلخ تاریخی عقلانی و از سر خیرخواهی است؟ آیا این تحرکات و تحریکات به استقرار صلح جهانی و منطقه ای کمک می کند؟؛ آن هم در منطقه ای که هنوز زمینه های بحران های قومی و مذهبی هست و جریانهای سومی هم هستند که از آن بهره می برند.
حال با توجه به پاسخ هایی که برای سوالات فوق وجود دارد باید سوال دیگری طرح کرد که "ورود آمریکا به موضوعی مربوط به دهه ها پیش، از سر دلسوزی برای ارامنه امروز است یا اجداد آنها؟"
اینطور به نظر می رسد که آمریکایی ها در حال شعله ور کردن آتش کینه هایی تاریخی هستند که از آن روایات مختلفی به استناد اسناد و شواهد ضد و نقیض و شاید توأم با بزرگنمایی وجود دارد و طرفین ماجرا هرکدام ادعاهایی دارند و تاریخ را آنگونه که پیشینیانشان نوشته اند، خوانده اند که این هم با پروژه های تحقیقاتی از سوی کمیته ای پژوهشی و با راستی آزمایی اسناد و مدعیات موجود، زوایای تاریک آن حادثه را آشکار ساخت.
حوادث مربوطه، در دوره ای پر التهاب رقم خورده است که منطقه آناتولی و قفقاز و سراسر خاورمیانه آبستن یک زایش دردناک بود و نباید نقش قدرت‌های استعماری آن روزها را در وقایع رخ داده، نادیده گرفت، حال آنکه نبش قبر تاریخ آن دوران، هیچ کمکی به صلح و ثبات نمی کند.
در شرایطی که این منطقه نیازمند صلح آرامش و ثبات است، همکاری‌های جمعی خاطرات تلخ گذشته را به دولت ها و صمیمیت میان مردمان منطقه و رونق اقتصادی تبدیل می‌کند.
بنابراین، اقدام اخیر بایدن در رسمیت بخشیدن به یک واقعه مهم تاریخی چه دلیلی دارد؟ بی شک دلیلش هر چه باشد نتجه‌اش قطعا معلوم است؛ دمیدن بر آتش کینه های قومی و آماده کردن منطقه برای یک بحران جدید منطقه‌ای!
برچسب‌ها جو بایدن ارامنه ترکیهمنبع: ایرنا
کلیدواژه: جو بایدن ارامنه ترکیه جو بایدن ارامنه ترکیه اخبار کنکور منطقه ای
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۷۲۲۶۶۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
(تصاویر) «قبرستان ممنوعه تهران» کجاست و مدیریت آن با کیست؟
قبرستان ممنوعه تهران، که با نام قبرستان دولاب نیز شناخته می‌شود، یک‌گورستان قدیمی مربوط به مسیحیان است. در واقع این قبرستان باغی بزرگ در اتوبان شهید محلاتی، بین خیابان‌های شهید رضایی و مستفیذ است که در میان اهالی به نام قبرستان «دولاب» شناخته می‌شود. این گورستان محل دفن مسیحیان کشورهای فرانسه، ایتالیا، روسیه و لهستان است که در سال‌های دور در ایران زندگی می‌کردند و در این کشور نیز از دنیا رفته‌اند. تعدادی از این افراد سرباز و بخشی دیگر افراد غیرنظامی بوده‌اند که در بین آنها اشخاص مشهور نیز دیده می‌شود.
به گزارش همشهری آنلاین، افرادی که در این قبرستان به خاک سپرده شده‌اند، ملیت‌های مختلفی دارند. ملیت هر فرد با یک پرچم بر روی قبر مشخص شده است. بر روی سنگ قبرها نیز علائمی چون صلیب یا تصویری از یک بانوی غمگین دیده می‌شود. افرادی که در این قبرستان آرمیده‌اند، سربازان گمنام روسیه و لهستانی‌هایی هستند که در جنگ جهانی دوم در راه برگشت به وطن جانشان را از دست داده‌اند. تعدادی از قبرها نیز مربوط به کنت‌های فرانسوی، شاهزاده‌های گرجی و پزشکان دربار قاجار و پهلوی است. افراد مشهوری مانند «اوانس اوگانیانس» اولین کارگردان سینمای ایران و موسس اولین مدرسه بازیگری در ایران، «شاهین سرکیسیان» موسس تئاتر مدرن در ایران، «کنت دو مونت فرت» اولین رئیس پلیس ایران، «ولادیسلاو هورودکی» معمار اهل لهستان، «ولادیمیر گاردایستکی» معمار ایستگاه راه‌آهن تهران، «آلفرد ژان بانیست لومر» موسیقی‌دان نظامی فرانسوی مربوط به دوران ناصرالدین‌شاه قاجار که نخستین سرود ملی ایران را ساخت، «دکتر کلوکه» پزشک فرانسوی محمدشاه قاجار و «دکتر تولوزان» پزشک مخصوص ناصرالدین شاه که از جمله اقدامات او در ایران می‌توان به بهداشت عمومی و تشکیل مجلس حفظ‌الصحه اشاره کرد.
این محدوده در گذشته‌های دور زمین کشاورزی بود که بعدها تبدیل به قبرستان شد. اولین فردی که در این منطقه به خاک سپرده شد، دکتر «کلوکه» پزشک اختصاصی محمدشاه و ناصرالدین‌شاه قاجار بود. «کلوکه» در سال۱۸۵۵ در این خاک دفن شد. بعدها دکتر تولوزان، یکی از پزشکان فرانسوی دربار قاجار، زمین‌های این منطقه را خرید و آن را به گورستان مسیحیان مقیم تهران تبدیل کرد. بخش‌های مختلف این گورستان توسط سفارت‌های فرانسه، ایتالیا و لهستان خریداری شد و اکنون آنها این محل را مدیریت می‌کنند.
قبرستان دولاب بیش از ۷۵ هزار مترمربع مساحت دارد و دارای ۵ بخش مختلف است. هرکدام از این بخش‌ها ورودی جداگانه‌ای دارند. در میان قبرستان نیز یک خیابان وجود دارد که این ۵ بخش را به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم می‌کند. سه بخش کاتولیک، ارتدوکس و ارامنه گریگوری در قسمت شرقی و دو بخش ارامنه کاتولیک و آشوری‌های کلدانی در قسمت غربی قبرستان دولاب قرار دارد. بزرگ‌ترین بخش قبرستان دولاب مربوط به ارامنه است که حدود ۴۴ هزار مترمربع را در برمی‌گیرد. اغلب افرادی که در این بخش مدفون شده‌اند، ارامنه ایرانی هستند که در بین آنها افراد نامی و سرشناسی چون شاهین سرکیسیان، آرام گارونه، اسرائیل ساهاکیان، زورا ساگینیان، مارکار قارابگیان، نیکلای لاوری و نیکوکاران درمانگاه خیریه آودیسیان دیده می‌شوند. قدیمی‌ترین سنگ قبر این بخش مربوط به سال ۱۳۷۵ است. پس از آن تدفین در این قبرستان از طرف شهرداری تهران ممنوع اعلام شد.
مسیحیان ارتدوکس در بخش ارتدوکس‌های قبرستان دولاب دفن شده‌اند که از مشهورترین آنها می‌توان به نیکولای مارکف معمار و آنتوان سوروگین عکاس اشاره کرد. این افراد هر دو روسی بوده‌اند و اصالت گرجی داشتند. در قسمت ورودی این بخش یک آرامگاه دیده می‌شود که با معماری گرجی و به شکل کلیسا ساخته شده است. این آرامگاه به مینادورا خوشتاریا، همسر آکاکی خوشتاریا تعلق دارد. آکاکی خوشتاریا تاجر گرجی است که امتیاز استخراج نفت شمال ایران را از دربار قاجار دریافت کرده و در این منطقه مشغول فعالیت بود. همچنین قسمت دیگری از قبرستان دولاب، که با عنوان ترسناک‌ترین بخش شناخته می‌شود، مربوط به ۲۶ مهندس ایتالیایی است. مهندسین معدنی که در سال‌های ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۳ در ایران کار می‌کردند و همین‌جا جان خود را از دست دادند. قبرهای این افراد در زیرزمین و لای دیوارها قرار دارد و سنگ قبر آنها نیز به صورت ایستاده دوتادور این دیوارهای نصب شده است.
در واقع برای ورود به این بخش باید از میان مردگانی ایستاده عبور کنید که کمی ترسناک است. از سوی دیگر حدود ۱۴هزار و ۲۰۰ مترمربع از قبرستان متعلق به کاتولیک‌هاست. در این بخش قبر افراد مشهوری چون دکتر کلوکه، دکتر جمشید اعلم و ولادیمیر گاردایستکی دیده می‌شود. اکنون قبرستان ممنوعه توسط سفارت‌خانه‌های مربوطه مانند روسیه، لهستان، فرانسه و شورای خلیفه‌گری ارامنه مدیریت می‌شود. یک خانواده در این قبرستان زندگی می‌کنند که نگهبانی از قبرستان را بر عهده دارند.
سایر اخبار
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان